Romantyczna i apolińska Francja

Dźwięki muzyki Claude'a François

Claude François, we Francji nazywany Cloclo, był w Europie w latach 60 i 70., równie popularny jak Elvis Presley. To współautor piosenki Comme d'habitude (My way),wielkiego światowego przeboju napisanego po francusku, która w pierwotnej wersji nie odniosła sukcesu. Utwór śpiewany w wersji angielskiej spopularyzował Frank Sinatra, do której słowa napisał Paul Anka. W ciągu swej niedługiej kariery artystycznej Claude François nagrał aż 29 albumów. Pierwsza płyta artysty ,,Si J'Avais Un Marteau” ukazała się w 1963 roku, ostatnia w 1977, niedługo przed jego tragiczną śmiercią. Zmarł w wieku 39 lat. Zginął porażony prądem w swoim paryskim mieszkaniu 11 marca 1978 roku, kiedy w trakcie kąpieli, stojąc w napełnionej wodą wannie, próbował dokręcić żarówkę.

Francuskie zapachy

,,Południowa Prowansja - miękkie wzgórza porośnięte lawendą, jaśminem, różami i drzewkami pomarańczy. To tu znajduje się miasteczko Grasse, ojczyzna przemysłu perfumeryjnego. Każdy, kto chce naprawdę poznać zapach Francji, koniecznie powinien tu przybyć”. W miasteczku nadal funkcjonuje kilka wytwórni perfum, niektóre sięgają swoich korzeni XVIII lub XIX w. ,,Nawet bez przewodnika można znaleźć każdą z nich. Wystarczy kierować się nosem ku... najwonniejszym ulicom - rue Jean Ossola, boulevard Fragonard i rue Tracastel. Mające ponad 400 lat dzieje pachnącego biznesu można też poznać w miejscowym Musée Internationale de la Perfumerie. W produkcji perfum największą rolę odgrywa ekspert zwany ,,nosem” (nez). ,, Ma on nadnaturalnie rozwinięty zmysł węchu, dzięki któremu odróżnia najsubtelniejsze wonie i aromaty”. Do składu jednego rodzaju perfum może wchodzić od 200- 500 zapachów, z czego można rozpoznać maksymalnie 20, a ,, nosem” rozpoznaje aż 250 wonnych esencji. We Francji powstały dwie szkoły edukujące adeptów produkujących perfumy - w Wersalu oraz w Grasse. Są to studia sześcioletnie, uczące m.in. ,,mieszania zapachów w odpowiednich proporcjach”.

Moda ,,haute couture”

,,Przygotowanie każdej kreacji haute couture wymaga około 100 godzin pracy. Przeciętny koszt takiego przedsięwzięcia wynosi 8000 euro, a wypadku sukni wieczorowej nawet czterokrotnie więcej! To chyba najbardziej zaskakujący aspekt haute couture. W lipcu i styczniu te ekstrawaganckie, prestiżowe kreacje są prezentowane na pokazach mody w Carrousel du Louvre, w obecności 2000 dziennikarzy i sławnych osobistości oraz blisko 800 potencjalnych nabywców. Atmosfera pokazów jest elektryzująca”. Damską modę zrewolucjonizowała w okresie międzywojennym Coco Chanel. W kilka lat po zakończeniu II wojny światowej New Look spopularyzował Christian Dior. ,, Nie wiadomo dokładnie, kiedy się zaczęła i czemu wciąż trwa. Wiadomo natomiast, że jej stolicą jest Paryż. Starannie wyreżyserowane spektakle haute couture i ich młodsze wydanie – pokazy prêt-â-porter - co roku przyciągają nad Sekwanę wszystkich liczących się w odzieżowym biznesie. Wielcy kreatorzy mody mają status gwiazd, a bycie modnym wciąż pozostaje w modzie”.

Francuski film

,,Ogromne oczy, burza blond włosów, piękna kobieca figura i kształtne bose stopy tańczące na stole - taką Brigitte Bardot pamiętamy z filmu Rogera Vadima I Bóg stworzył kobietę. To ona stała się ikoną francuskiego i światowego kina. Początki francuskiej kinematografii sięgają roku 1895, kiedy to w paryskiej Grand Café został wyemitowany minutowy film braci Lumière ,,Wyjście robotników z fabryki”. Po I wojnie światowej na francuskich ekranach prym wiodło kino amerykańskie. ,,W latach 50. XX w. triumfowały filmy lżejsze, takie jak nakręcony w 1956 r. obraz I Bóg stworzył kobietę. Jednak największe splendory stały się udziałem filmów twórców Nowej Fali - Jeana Luca Godarda i François Truffaut, któremu rozgłos przyniósł debiutancki obraz Czterysta batów z 1959 r. Godard zadebiutował w tym samym roku głośnym filmem Do utraty tchu”. Obecni twórcy nawiązując do dorobku kinematograficznego artystów Nowej Fali. Największym uznaniem cieszy się Claude Berri, Bertrand Blier, Claud Sautet czy Mathieu Kassovitz, autor filmu ,, Nienawiść”.

Wieża Eiffla. Niekoronowana Królowa Francji

Wieża Eiffla, jest niczym kobieta... zadziwiająca i wytworna. ,, Ponad wiek temu uśpioną wyobraźnię paryskiej burżuazji zelektryzowała informacja o budowie monstrualnej, ważącej 700 ton stalowej konstrukcji. Przerażeni Paryżanie protestowali przeciwko niszczeniu krajobrazu ich ukochanego miasta kupą stalowego złomu. Dzisiaj nikt już nie potrafi wyobrazić sobie Paryża bez wierzy Eiffla”. Została wybudowana w 1889 r., mierzy wraz z zamontowaną do niej anteną 324 metry, a międzynarodową i nieśmiertelną sławę zyskała dzięki szefowi pracowni inżynierskiej Gustavowi Alexandrowi Effel'owi. Projekt budowli został opatentowany 18 września 1884 r., a jego autorami byli: Eiffel, Maurice Koechlin i Émile Nougier. ,,Koechlin (pomysłodawca kratownicowej konstrukcji) kierował później budową wieży. Została ona wzniesiona w w rekordowym tempie( w latach 1887-1889) przez 250 robotników. Kosztowała - w przeliczeniu - 65 milionów dzisiejszych złotych. Aż trudno uwierzyć, że ten symbol Paryża i całej Francji z założenia miał być konstrukcją tymczasową, wzniesioną na Światową Wystawę Uniwersalną w 1889 r.”.

Bibliografia:

Francja, cuda świata, 100 kultowych rzeczy, zjawisk, miejsc, str. 16, 132, 134-136
https://pl.wikipedia.org/wiki/Claude_Fran%C3%A7ois